Πόσο ανάγκη έχουμε φέτος να κάνουμε ένα διάλειμμα. Να πάρουμε μια ανάσα και να βουτήξουμε στα διάφανα νερά της ανεμελιάς. Ξαπλωμένοι κάτω από τα αρμυρίκια... διαβάζοντας ένα βιβλίο. Με το αλάτι της θάλασσας στο κορμί, να καταστρώνουμε σχέδια για ένα αύριο το οποίο μας ταιριάζει περισσότερο από τα κλειστοφοβικά σενάρια που κάποιοι έχουν στο νου τους για λογαριασμό μας.

Φέτος όλα είναι διαφορετικά…Η οικονομική κρίση ανέτρεψε τα δεδομένα του κόσμου, μοίρασε την τράπουλα ξανά και δυστυχώς την παρτίδα την κέρδισαν η ανασφάλεια και ο πανικός.

Το καλοκαίρι μας βρήκε να νιώθουμε όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη να αποδράσουμε από την πραγματικότητα. Και παρά το οικονομικό ζόρι οργανώνουμε τη φυγή μας …με όποιο τρόπο μπορούμε…Και κυρίως μιλώντας για απόδραση, όχι για διακοπές!

Ονειρευόμαστε μικρές στιγμές γεμάτες μαγεία. Όχι πολυτέλειες! Ούτε υπερπαραγωγές! Ανυπομονούμε να κάνουμε μια βόλτα στην ερημιά και να καταλήξουμε στον πιο ψηλό βράχο κοιτάζοντας το πέλαγος. Να κάνουμε όνειρα ξανά…Το βράδυ να διαλέξουμε το πιο απλό και αέρινο από τα φορέματά μας και να βγούμε βόλτα με παρέα. Παρέα με εκείνο το ξεχασμένο εφηβικό μας γέλιο, να αρχίσουμε να διαγράφουμε όλα όσα μας χάλασαν στο γκρι του χειμώνα...

Αλλά πάνω απ’ όλα να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας. Γυμνοί μπροστά στα θέλω μας και τα όνειρά μας. Να βάλουμε σε πρώτο πλάνο τον πιο τρυφερό, τον πιο ανέμελο εαυτό μας που κρύβουμε καλά για να μην τον τσακίσει η καταιγίδα της καθημερινότητας….Και εκεί στην εξωστρέφεια του καλοκαιριού να ορκιστούμε ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν μα σε κανέναν να μας χαλάσει το κέφι.

Να μην αφήσουμε τίποτα να μας σταματήσει αν δεν πάρουμε αυτό που μας αξίζει: τη χαμένη μαγεία της ζωής, η οποία κρύβεται πάντα σε απλά πράγματα, στις μικρές χαρές που θα έρθουν…

Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν…

Γεωπάρκο στα «Μπουχάρια» Μικροβάλτου

Διάφοροι μύθοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το εντυπωσιακό φαινόμενο των Μπουχαριών στον Μικρόβαλτο του Δήμου Καμβουνίων, 40 χλμ. νότια της Κοζάνης.

Πρόκειται για φυσικές γεωμορφές που προήλθαν από τη διάβρωση του εδάφους που ξεκίνησε πριν από 70.000 χρόνια. Έχουν το σχήμα χωμάτινης κολώνας από άμμους, κροκάλες, μάργες και αργίλους και πιθανή συγκολλητική ύλη από οξείδια του σιδήρου και διοξείδιο του πυριτίου, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Την κορυφή των κολόνων αυτών καλύπτει ένας σχιστολιθικός βράχος που έπαιξε το ρόλο της ομπρέλας στην εξέλιξη του σχηματισμού.
Ανέρχονται σε αριθμό περί τους είκοσι και το ύψος τους ποικίλει από 3 μέχρι 6 μέτρα. Το όνομα της τοποθεσίας "Μπουχάρια" προέρχεται από το σχήμα τους, καθότι "μπουχάρι" στην τοπική διάλεκτο σημαίνει καμινάδα.
Ενδιαφέρον στην περιοχή παρουσιάζουν επίσης κωνικοί σχηματισμοί, τα "νοχτάρια", ίδιας προέλευσης και σύστασης με τα "Μπουχάρια", χωρίς όμως το σχιστολιθικό καπέλο, που επεκτείνονται σε μήκος 2χλμ. του ρέματος της Ποταμιάς, στα όρια του Δήμου Καμβουνίων με την κοινότητα Λιβαδερού.

Η πρώτη εικόνα για τον επισκέπτη είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά του και τον καθηλώνουν. Στο βάθος τα δύο ψηλότερα "Μπουχάρια" οι μεγάλοι "Άτλαντες", πιο πάνω οι "Καρυάτιδες", αριστερά τα "σαγόνια του καρχαρία", ο "φρουρός".
Στην επόμενη χαράδρα ανακαλύπτει τους "περιπατητές", τα "νοχτάρια-σταλαγμίτες" και άλλα.

Το ρέμα της Ποταμιάς στη συνέχεια παρουσιάζει ευχάριστες εκπλήξεις με αποκορύφωμα τη "χαράδρα των δεσποτάδων", ανθρωπογεωμορφές απίστευτης ομορφιάς.

Σχετικό Link:

http://www.mikrovalto.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=50&Itemid=115