Πρώτη φορά αριστερά

 Όταν ήμουν μικρή ένιωθα δέος για τους ανθρώπους της αριστεράς. Άκουγα ιστορίες για τον εμφύλιο και συγκολινιζόμουν. Ακόμη έτσι νιώθω. Ρουφούσα σαν σφουγγάρι κάθε πληροφορία, κάθε βιβλίο, κάθε ταινία σχετική. Αργότερα όταν γνώρισα τον άντρα μου συγκλονίστηκα από την πορεία ζωής του πεθερού μου. Ιπτάμενος μηχανικός αεροσκαφών, ίσως ο καλύτερος εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, κατέληξε λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων και της δράσης του 5 χρόνια στη Μακρόνησο. Μια φορά θυμάμαι στο σπίτι κάποιος είχε βάλει το γνωστό Bolero και εκείνος «τρελάθηκε» φώναζε να το κλείσουμε δεν το άντεχε. Μετά έμαθα πως ένα από τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο, ίσως από τα πιο ήπια, ήταν να τους βάζουν να ακούνε το Bolero για μέρες ολόκληρες συνέχεια… ξανά και ξανά… Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η ιστορία του πως τελικά έφυγε από την Μακρόνησο αλλά και η συνάντησή του χρόνια αργότερα με τον βασανιστή του. Αλλά αυτά θα σας τα διηγηθώ άλλη φορά. Όχι δεν ήμουν ποτέ αριστερή. Ισως επειδή θαύμαζα την αριστερά σαν κάτι που δεν μπορούσα να αγγίξω.

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Από τη μια η δίκη της Χρυσής Αυγής που ξεκίνησε χθες από την άλλη «η πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση ΣυριζοΑνελ, απλά θυμήθηκα ποια είναι η αριστερά στην Ελλάδα. Ποια ήταν, ποια είναι σήμερα. Η αριστερά δεν είναι μόδα, είναι τρόπος και στάση ζωής. Η Αριστερά υπήρξε στάση ζωής και αυτό οφείλει να κάνει και σήμερα. Οφείλει να σεβαστεί την παράδοσή της. 

Από συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου:

«Η Αριστερά ήταν επαναστατική, όχι με τη συνωμοτική έννοια αλλά με τον πολιτισμό της, μια πορεία που ήρθε να διακόψει η δικτατορία. Ούτε όμως η χούντα τη νίκησε. Η Αριστερά ηττήθηκε στη Μεταπολίτευση. Διασπασμένη για άλλη μία φορά πολεμούσε με τα “ευαγγέλια” προσπαθώντας να στρατολογήσει η κάθε πλευρά με το μέρος της περισσότερους κομμουνιστές. Να τους κάνει τι, αλήθεια; Να τους βάλει στο μπαούλο; Δεν αντιλήφθηκε τη νέα εποχή στην οποία εισερχόταν η ελληνική κοινωνία, τις προσδοκίες και τα προβλήματά της. Ετσι ήρθε το ΠαΣοΚ, πήρε όλο το πακέτο των συνθημάτων και των αιτημάτων της Αριστεράς και το απαξίωσε. Εκτοτε η Αριστερά ψάχνει την προίκα της σε λάθος μέρος. Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά. Αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι Αριστερά δεν παράγει τίποτα, ούτε καν πολιτικό πολιτισμό».

2015 ευχές

2014…

Ακόμη μια χρονιά… Απογοητεύσεις, αποτυχίες, λύπες, χαρές, ταξίδια που δεν έκανα, βιβλία που δεν διάβασα, όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, ελπίδες που διαψεύστηκαν, "φίλες" "φίλους" και συνεργάτες που άφησα, άνθρωποι που «έφυγαν» αλλά και όνειρα που γεννήθηκαν ή ξανα-γεννήθηκαν.

2015…

Ελπίδες ζωντανές, νέες προσδοκίες, νέα χρονιά, νέες στιγμές…

Φέτος δεν θα ευχηθώ Καλή χρονιά, ούτε Καλή(ύτερη) χρονιά.

Έτσι κι αλλιώς κάθε χρονιά απλά είναι διαφορετική. Είτε καλή είτε κακή είναι απλά ακόμη ένα μάθημα ζωής. Το μόνο που έχει σημασία είναι υγεία. Να είμαστε καλά. Εμείς και οι αγαπημένοι μας.

Κι επειδή ως οικογένεια έχουμε πλέον και ένα πάρε – δώσε με την Κρήτη να και η μαντινάδα:

Καλή χρονιά να έχουμε, πάντοτε την υγειά μας
κι ότι ποθούμε στη ζωή, να'ρθεί στην αγκαλιά μας.

 

 

 

 

Σαν σήμερα…

Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια 21 Μαϊου 2012 αναμετρήθηκα με τον πιο δύσκολο εχθρό στη ζωή μου. Έναν εχθρό που ήρθε και φώλιασε μέσα στο σώμα μου, ύπουλα, ακάλεστος και όχι βέβαια με καλό σκοπό. Σαν σήμερα αφέθηκα στα έμπειρα χέρια του χειρουργού μου, με ψυχραιμία, θάρρος αλλά και βαθιά αγωνία για το τι θα ακολουθήσει.

Ακολούθησε η χειρότερη εκδοχή: διάγνωση καρκίνου μαστού, ογκοεκτομή, αφαίρεση λεμφαδένων, χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες, πόνος, ενίοτε και φόβος… αλλά και προσπάθεια, υπομονή, κουράγιο, δύναμη, αναθεωρήσεις, νέοι φίλοι…

Δυο χρόνια μετά είμαι εδώ. Γερή και δυνατή όσο ποτέ άλλοτε. Και θέλω αυτό να το μοιραστώ μαζί σας. Γιατί ναι, ο καρκίνος μαστού μπορεί να νικηθεί, μπορεί να είναι μια παρένθεση, μπορεί να είναι απλά ένα ακόμη μάθημα ζωής.

Πάντα Καλ-ές (ύτερες) Χρονιές!

Πριν ένα χρόνο τέτοια μέρα ευχήθηκα το 2013 να είναι απλά μια Καλή(ύτερη) χρονιά.

http://ligoakomi.blogspot.gr/2012/12/blog-post_31.html

Και ήταν. Τι  έμαθα μέσα στο 2013; 

Έμαθα ότι το να φροντίζω πρώτα τον εαυτό μου, δεν είναι εγωισμός αλλά προσωπική ανάπτυξη. 

Ένιωσα τη μεγαλύτερη ελευθερία όταν άρχισα να μη νοιάζομαι για το τι λένε οι άλλοι για μένα. Εξαιρούνται βέβαια τα πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Αυτοί μπορούν να μου προκαλέσουν μεγάλο πόνο, οφείλουν όμως αν μ' αγαπάνε και αυτοί να μην το κάνουν.

Έμαθα ότι στη ζωή το μόνο πράγμα που μπορώ να ελέγξω είναι το πώς θα αντιδρώ σε θέματα και πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω.

Συνειδητοποίησα ότι όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα απλά βρίσκουν επιτέλους την θέση τους.

Ξέρω πια να νιώθω ευγνωμοσύνη για ότι έχω και να βλέπω σε κάθε τι τη θετική του πλευρά και σε κάθε άνθρωπο την καλή του πλευρά.  

Ένιωσα ευγνωμοσύνη ακόμα και για την ασθένειά μου γιατί όταν κατέρρευσα και χάθηκα, ξαφνικά άρχισα να ζω τη ζωή που θέλω…

Μέσα από το βαθύ πόνο ανακάλυψα δυνάμεις και δυνατότητες που δεν ήξερα ότι έχω.

Σήμερα ξέρω… ότι όλα θα πάνε καλά… Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά.

Εύχομαι πάντα Καλ-ές (ύτερες) Χρονιές! 

Μαθαίνεις...

"Μετά από λίγο μαθαίνεις 

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δεν σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μια γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

... και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις...

πως ακόμα και η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις, ότι αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις, μαθαίνεις 

με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Χορχέ Λουίς Μπόρχες, Αργεντινός ποιητής

"Ασήμαντες" σκέψεις...

Άραγε έμαθα να ζω;

Δεν ξέρω...

Ξέρω όμως πως η ζωή είναι το να βγαίνεις στη βροχή... να βρέχεσαι... να νιώθεις κάθε σπιθαμή του κορμιού σου... 

και να μεθάς από αυτή...

Κεντροαριστερά αναζητείται ή αλλιώς μερικές άσχετες ή σχετικές προσωπικές σκέψεις...

Κάποιοι από εσάς το ξέρουν ότι είμαι εθελόντρια στο σύλλογο καρκινοπαθών. Σήμερα λοιπόν όλο το απόγευμα ετοιμάζαμε διάφορα για μια εκδήλωση έχει προγραμματιστεί για τις 23/10. Στις ετοιμασίες δύο συνεθελόντριές μου: Η Μ. πρόσφατα απολυμένη από την εταιρεία sprider με τον γνωστό σε όλους μας τρόπο. Η Α. δουλεύει σε μεγάλη εταιρεία s/m που τους έχει 5 μήνες σχεδόν απλήρωτους. Τους δίνουν 200 ευρώ στο χέρι και 200 ευρώ δωροεπιταγή να ψωνίζουν τα ψώνια τους από το s/m!!! και φοβούνται τα χειρότερα. Και όπως καταλαβαίνετε για να είναι εθελόντριες στο σύλλογο έχουν και την εμπειρία του καρκίνου. Και οι δύο πέρασαν πρόσφατα από επιτροπή στο ΚΕΠΑ όπου πια δίνουν ποσοστό για την πάθηση του καρκίνου του μαστού μόνο για 1 χρόνο περίπου, δηλαδή για όσο κάποιος κάνει θεραπεία… Λες και μετά θα φυτρώσει στήθος… Καμία αξιοπρέπεια για τον άνθρωπο που παλεύει την ασθένεια , την επιβίωσή του, την καθημερινότητά του, την ίδια του τη ζωή. Και μην φανταστείτε ότι το ποσοστό δίνει και τίποτα τρομερές παροχές. Όσοι εργάζονται οι μόνες παροχές που έχουν είναι 6 μέρες το χρόνο παραπάνω άδεια, μειωμένο ωράριο κατά 1 ώρα και πάσο για 50% στο κτελ και δωρεάν στα αστικά στην πόλη που διαμένουν. Έφυγα θυμωμένη και τσατισμένη. Μετά σκέφτηκα πόσο δυνατός είναι ο Άνθρωπος… Μέσα στις δικές του δυσκολίες και αδιέξοδα – ασθένεια, ανεργία- βρίσκει δύναμη, διάθεση και χρόνο να προσφέρει στους συνανθρώπους του… Και μετά αναρωτήθηκα αν και πότε μια κεντροαριστερά σ αυτή τη χώρα θα μπορέσει να απαντήσει και να δώσει λύσεις στην καθημερινότητα των ανθρώπων… Συγχωρέστε με για την ανάρτηση αλλά αυτά μου έρχονται στο μυαλό... για την κίνηση των 75, την ελιά των 58... και μόνο αυτά μπορώ να σας γράψω σήμερα...