Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί

Ένα ωραίο ανοιξιάτικο απόγευμα μετά τη δουλειά και αφού είχε ακυρωθεί το μάθημά στο μεταπτυχιακό μου είχα στριμώξει μέσα στο πρόγραμμα μου να κάνω μια εξέταση μαστογραφίας και μετά να πιω έναν καφέ με συνεργάτες και φίλους για να συζητήσουμε τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Μόλις είχαν γίνει στη χώρα εκλογές και οι διεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης δεν απέδιδαν, όλα έδειχναν ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε δεύτερες εκλογές.

Μόλις έκανα την εξέταση ο γιατρός με φώναξε και για υπέρηχο. Το είδα στα μάτια του αμέσως. Κάτι δεν είναι καλά.

«Έχεις έναν όγκο, εδώ αριστερά, αν ψηλαφίσεις θα τον πιάσεις.»

 Έβαλα το χέρι μου. «Ναι… μα πως; Πότε ξεφύτρωσε αυτό εκεί; Και γιατί εγώ δεν το έπιασα;»

«Δεν ξέρω τι είναι, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα… πρέπει οπωσδήποτε να αφαιρεθεί…»

Φυσικά ο καφές και το πολιτικό κους κους πήγε περίπατο. Αντί γι αυτό πήρα τη μαστογραφία και τον υπέρηχο και πήγα αμέσως στον γυναικολόγο μου για να με κατευθύνει τι να κάνω. Η βοήθεια του ήταν σημαντική και αμέσως έκλεισα ραντεβού να δω κάποιους χειρουργούς. Το βράδυ στο σπίτι πήρα τηλέφωνο και μίλησα με δύο κοπέλες που γνώριζα ότι είχαν χειρουργηθεί στο μαστό.  Έψαξα στο internet , σύγκρινα εικόνες μαστογραφιών με την εικόνα του δικού μου όγκου. Όγκος καρκίνου – όγκος καλοήθης. Εμένα ο δικός μου όγκος μου έμοιαζε για καρκίνος…

Στα ραντεβού με χειρουργούς ζήτησα να μάθω ακριβώς τι συμβαίνει.  «Θα με βοηθήσει περισσότερο να ξέρω τι είναι. Μην μου κρύβεται τίποτα.»

Η απάντηση ίδια απ όλους:

«Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά. Δεν είναι από τους όγκους που τους βλέπουμε και λέμε αμέσως, ναι είναι καρκίνος. Θα τον βγάλουμε, κατά τη διάρκεια του χειρουργείου θα κάνουμε ταχεία βιοψία και θα ξέρουμε. Ανάλογα και θα πράξουμε»

Όταν επισκέφτηκα χειρουργό στη Θεσσαλονίκη ένιωσα σίγουρη αμέσως. Αυτός ο άνθρωπος θέλω να με χειρουργήσει σκέφτηκα. Κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες έκαναν την διαφορά. Η απόφαση μου ήταν άμεση και γρήγορη: «Όσο πιο γρήγορα μπορεί να προγραμματιστεί.»

 Έξι μέρες μετά, την μέρα του Αγίου Κωνσταντίνου - πολλά σημαντικά γεγονότα της ζωής μου έχουν συμβεί σε γιορτές μεγάλων αγίων - δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία αλλά είναι μια διαπίστωση - χειρουργήθηκα.

Από την πρώτη στιγμή υιοθέτησα το χειρότερο σενάριο, δηλαδή το να είναι καρκίνος, αλλά είχα μια περίεργη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.

Μόλις ξύπνησα από το χειρουργείο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πιάσω το στήθος μου. «Είναι εδώ… έκανα λάθος;» σκέφτηκα.

Λίγο μετά ήρθε ο γιατρός. «Πως είσαι;» «Άστα αυτά του είπα. Λέγε τι είδες;»

Χαμογέλασε:

«Ήταν ένας διαβολάκος αλλά μην ανησυχείς τον αφαιρέσαμε. Εκτομή όγκου και καθαρισμός λεμφαδένων γι αυτό θα πονάει για λίγες μέρες. Θα κάνεις χημειοθεραπείες αλλά όλα θα πάνε καλά.»

Ξεροκατάπια για λίγο… για μια στιγμή ίσως να φοβήθηκα κιόλα… μα μόνο για μια στιγμή. Αυτός ήταν ο χρόνος που έδωσα στον φόβο. Αμέσως μετά αντί να φοβηθώ απλά αποφάσισα ότι θα φοβηθεί αυτός. Ο γιατρός μπορεί να τον είπε «διαβολάκο» αλλά εγώ είπα αμέσως το όνομά του. «Έχω καρκίνο. Ε και;»

«Καρκίνε, αυτό το σώμα, το στήθος μου, είναι δικό μου! Κι εσύ ήρθες απρόσκλητος και φώλιασες μέσα του! Έχεις λίγους μήνες καιρό να τα μαζέψεις και να φύγεις. Τόσο σου δίνω και πολύ σου είναι!»

Η ψυχραιμία και η λογική είναι ο καλύτερος σύμμαχος. Με βοήθησε πολύ το ότι αμέσως από την πρώτη στιγμή μίλησα με κοπέλες που έχουν περάσει ακριβώς το ίδιο.  Έψαξα στο internet  και βρήκα περισσότερα πράγματα για τον καρκίνο, τα φάρμακα, τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, τα ποσοστά ίασης κ.α. Η γνώση και η πίστη μου, η σιγουριά μου ότι θα γίνω καλά, καθώς και η συνεχή επικοινωνία με τους γιατρούς με βοήθησε να έχω μια άμεση, ολοκληρωμένη και συνεχή εικόνα για την πορεία της υγείας μου. 

Άρχισαν οι χημειοθεραπείες, οι παρενέργειες. Υιοθέτησα το πιο μοντέρνο στυλ με ξυρισμένο μαλλί και αργότερα με τουρμπάν, φουλάρια, περούκα κτλ.

Έβλεπα την ανησυχία και την αγωνία των δικών μου ανθρώπων. Κι όσο και να θες στήριγμα, εκείνο που δεν θες, είναι να σε λυπούνται. Πολλές φορές με δυσκολία σηκωνόμουν από το κρεβάτι, ντυνόμουν και έκανα πράγματα καθημερινά για να μη δείξω ότι δεν είμαι καλά. Είμαι σίγουρη, πολλές φορές και εκείνοι στεναχωριόταν ή λυπόταν, έχυσαν κάποιο δάκρυ,  αλλά το έπνιγαν για να μην το δω. Ξέρω πολλοί προσεύχονταν για μένα και τους ευχαριστώ! Εκτίμησα πολλά πρόσωπα διαφορετικά. Ήρθα κοντά με ανθρώπους που δεν το περίμενα. Δεν παρεξηγώ όσους κρατήθηκαν μακριά. Δεν είναι τα δύσκολα για όλους τους ανθρώπους. Προσπάθησα να  συνεχίσω να έχω μια φυσιολογική κοινωνική ζωή. Δεν στερήθηκα ούτε τις παρέες μου, ούτε εξόδους, ούτε βόλτες ή μικρά ταξίδια.

Η θεραπεία ακόμη δεν τελείωσε. Έχω να κάνω τις ακτινοθεραπείες μου και για ένα χρόνο ακόμη θα παίρνω ένα φάρμακο. Τα δύσκολα όμως πέρασαν.  Ήδη έχω αρχίσει να νιώθω το σώμα μου να δυναμώνει μέρα με τη μέρα.

Τι έμαθα;

Έμαθα να προσέχω και να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, να έχω κουράγιο, να κάνω υπομονή και να μην στεναχωριέμαι όταν κάτι πάει στραβά αλλά να προχωράω παρακάτω. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που έκανε πίσω με την πρώτη δυσκολία αλλά τώρα έμαθα γιατί δεν πρέπει να κάνει κανείς πίσω: Γιατί πάντα ο κόπος και ο σκοπός αξίζουν.

Έδωσα προτεραιότητα στα θέλω μου και προσπαθώ στη ζωή μου να λιγοστεύω τα πρέπει.

Πολλές φορές σκέφτηκα τι έφταιξε; Τι τον προκάλεσε; Η διατροφή μου; Το στρες; Το τρόπος ζωής μου; Όσο κι αν αναρωτιέμαι ξέρω απάντηση σ’ αυτό δε θα βρω. Έτσι κατέληξα στο ότι μάλλον ήρθε σε μένα γιατί εγώ ξέρω και μπορώ να παλέψω μαζί του.

Θεωρώ πως υπήρξα τυχερή. Το κατάλαβα έγκαιρα. Ουσιαστικά νίκησα τον καρκίνο εκείνη τη μέρα που έκλεισα το ραντεβού μου και πήγα να κάνω τη μαστογραφία.

Γι αυτό δεν πρέπει ποτέ να αμελούμε τον εαυτό μας, την υγεία μας, τις προληπτικές εξετάσεις, τα μικρά σημάδια που πολλές φορές μας δίνει το σώμα μας.

Απευθύνομαι και σε σένα που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτές τις σκέψεις μου για  την εμπειρία μου. Νομίζεις ότι έχεις κάνει καμιά συμφωνία μαζί του και δεν θα σε επισκεφτεί ποτέ;

Ενημερώσου! Προφυλάξου!