Η κοροϊδία με τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.)

 

Στην παραπάνω εικόνα βλέπετε μια γνωστοποίηση αποτελέσματος πιστοποίησης αναπηρίας μιας καρκινοπαθούς. 

Προσέξτε τις ημερομηνίες: 

Στις 15/4/2013 της γνωστοποιείται ότι η αρμόδια Υγειονομική Επιτροπή διαπιστώνει αναπηρία  σε ποσοστό 67% για 1 χρόνο. 

Προσέξτε ο χρόνος αρχίζει από 10/08/2012 έως 30/08/2013 !!! 

Λήγει δηλαδή 4 μήνες μετά την κοινοποίηση...!!! 

Οι 8 μήνες του έτους ήδη έχουν περάσει! Χωρίς πάσο, χωρίς επίδομα, χωρίς ότι άλλο θα μπορούσε να κάνει χρήση ο καρκινοπαθής...

Η απάντηση της Υπηρεσίας στη διαμαρτυρία της καρκινοπαθούς:

Η εγκύλιος του Υπουργείου αναφέρει ότι πάντα το ποσοστό δίνεται με έναρξη την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης για εξέταση από την αρμόδια Υγειονομική Επιτροπή.

Τι φταίει η ασθενής αν η Επιτροπή αυτή αργεί τόσο πολύ να εξετάζει; Η αίτηση έγινε στις 10/08/2012 και η ασθενής εξετάστηκε από την Επιτροπή στις 23/03/2013!!!

Υπόψη ότι για την κατάθεση των δικαιολογητικών αλλά και για ένσταση στη συγκεκριμένη απόφαση απαιτείται παράβολο 46,14 ευρώ.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Περιγραφή μιας κατάστασης που πονάει όσους έχουν περάσει από τα ανώτατα Ιδρύματα...

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι. Χθες ο γιος μου (Β΄ Λυκείου) πήγε με το σχολείο του ημερήσια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Ένας από τους συνοδούς καθηγητές πήρε την πρωτοβουλία και πήγε τα παιδιά στο ΑΠΘ για να παρακολουθήσουν ένα μάθημα. Τυχαία η επιλογή, στη φιλοσοφική. Ο στόχος ήταν να δουν τα παιδιά την κατάσταση μέσα στο Πανεπιστήμιο και να συζητήσει μαζί τους γι αυτήν. 
Η περιγραφή του γιού μου ομολογώ με ανατρίχιασε. Μου είπε ότι κυριολεκτικά έσπρωξαν κάποιους μισολυπόθυμους που κάθονταν στις σκάλες για να ανέβουν, ο χώρος ήταν βρώμικος παντού, υπήρχε κόσμος που φαινόταν ότι καμμία σχέση δεν είχε με την εκπαιδευτική κοινότητα (μετανάστες αλλά και ζητιάνοι!) και άλλα πολλά... 
Δεν είπα τίποτα... ήταν ήδη πολύ προβληματισμένος μια και τα είχε ακούσει αλλά προφανώς άλλο να τα ακούς άλλο να τα βλέπεις. 
Τι να πω σε ένα παιδί Β' Λυκείου άριστο μαθητή, που ψάχνει να βρει το δρόμο του, διαβάζει και κάνει φροντιστήρια και τον περιμένει αυτό το χάλι; 
Λυπάμαι και ελπίζω να ανοίξει τα φτερά του να φύγει αλλού για σπουδές και να μπορώ εγώ και ο πατέρας του να τον βοηθήσουμε σ΄αυτό. 
Η κατάσταση στα Πανεπιστήμια θα χειροτερέψει περισσότερο το επόμενο διάστημα, ότι βλέπουμε μάλλον είναι η αρχή...

Ο στόχος είναι η ζωή.

Δεν ήταν απλά μια περιπέτεια. 

Τώρα που γνωριστήκαμε δύσκολο πολύ να αποχωριστούμε… Θα πορεύομαι μαζί του. Δεν γίνεται να αφεθώ, να ξεχαστώ. Δεν μπορώ να υπάρξω ο ίδιος άνθρωπος.

Αυτή είναι η αλήθεια μου. Ότι έζησα δεν διαγράφεται.   

Κι ο χρόνος που έχασα; Πως αναπληρώνεται; Πρέπει να τον αφαιρώ όταν με ρωτάνε πόσο χρονών είμαι γιατί τον  έχασα. Μου τον στέρησε εκείνος. 

Είχα τη θέληση και τη δύναμη να τον παλέψω. Και ξέρω πως τον έχω κοιμίσει καλά. Και δεν φοβάμαι να ξυπνήσει. Αν ξυπνήσει, πάλι θα τον νικήσω. Γιατί ξέρω κάπου έχει κρυφτεί και περιμένει: Να με βρει ανέτοιμη, κουρασμένη, αδύναμη, ευάλωτη.

Ε, δεν θα με βρει έτσι ποτέ…