Έμαθα ότι το να φροντίζω πρώτα τον εαυτό μου, δεν
είναι εγωισμός αλλά προσωπική ανάπτυξη.
Ένιωσα τη μεγαλύτερη ελευθερία όταν άρχισα να μη
νοιάζομαι για το τι λένε οι άλλοι για μένα. Εξαιρούνται βέβαια τα πολύ
αγαπημένα μου πρόσωπα. Αυτοί μπορούν να μου προκαλέσουν μεγάλο πόνο, οφείλουν όμως αν μ' αγαπάνε και αυτοί να μην το κάνουν.
Έμαθα ότι στη ζωή το μόνο πράγμα που μπορώ να ελέγξω
είναι το πώς θα αντιδρώ σε θέματα και πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω.
Συνειδητοποίησα ότι όταν τα πράγματα καταρρέουν,
στην πραγματικότητα απλά βρίσκουν επιτέλους την θέση τους.
Ξέρω πια να νιώθω ευγνωμοσύνη για ότι έχω και να
βλέπω σε κάθε τι τη θετική του πλευρά και σε κάθε άνθρωπο την καλή του πλευρά.
Ένιωσα ευγνωμοσύνη ακόμα και για την ασθένειά μου
γιατί όταν κατέρρευσα και χάθηκα, ξαφνικά άρχισα να ζω τη ζωή που θέλω…
Μέσα από το βαθύ πόνο ανακάλυψα δυνάμεις και
δυνατότητες που δεν ήξερα ότι έχω.
Σήμερα ξέρω… ότι όλα θα πάνε καλά… Ίσως όχι σήμερα,
αλλά τελικά.
Κάποιοι
από εσάς το ξέρουν ότι είμαι εθελόντρια στο σύλλογο καρκινοπαθών.
Σήμερα λοιπόν όλο το απόγευμα ετοιμάζαμε διάφορα για μια εκδήλωση έχει
προγραμματιστεί για τις 23/10. Στις ετοιμασίες δύο συνεθελόντριές μου: Η
Μ. πρόσφατα απολυμένη από την εταιρεία sprider με τον γνωστό σε όλους
μας τρόπο. Η Α. δουλεύει σε μεγάλη εταιρεία s/m που τους έχει 5 μήνες
σχεδόν απλήρωτους. Τους δίνουν 200 ευρώ
στο χέρι και 200 ευρώ δωροεπιταγή να ψωνίζουν τα ψώνια τους από το
s/m!!! και φοβούνται τα χειρότερα. Και όπως καταλαβαίνετε για να είναι
εθελόντριες στο σύλλογο έχουν και την εμπειρία του καρκίνου. Και οι δύο
πέρασαν πρόσφατα από επιτροπή στο ΚΕΠΑ όπου πια δίνουν ποσοστό για την πάθηση
του καρκίνου του μαστού μόνο για 1 χρόνο περίπου, δηλαδή για όσο κάποιος
κάνει θεραπεία… Λες και μετά θα φυτρώσει στήθος… Καμία αξιοπρέπεια για
τον άνθρωπο που παλεύει την ασθένεια , την επιβίωσή του, την
καθημερινότητά του, την ίδια του τη ζωή. Και μην φανταστείτε ότι το ποσοστό
δίνει και τίποτα τρομερές παροχές. Όσοι εργάζονται οι μόνες παροχές που
έχουν είναι 6 μέρες το χρόνο παραπάνω άδεια, μειωμένο ωράριο κατά 1 ώρα
και πάσο για 50% στο κτελ και δωρεάν στα αστικά στην πόλη που διαμένουν.
Έφυγα θυμωμένη και τσατισμένη. Μετά σκέφτηκα πόσο δυνατός είναι ο
Άνθρωπος… Μέσα στις δικές του δυσκολίες και αδιέξοδα – ασθένεια,
ανεργία- βρίσκει δύναμη, διάθεση και χρόνο να προσφέρει στους
συνανθρώπους του… Και μετά αναρωτήθηκα αν και πότε μια κεντροαριστερά σ
αυτή τη χώρα θα μπορέσει να απαντήσει και να δώσει λύσεις στην
καθημερινότητα των ανθρώπων… Συγχωρέστε με για την ανάρτηση αλλά αυτά
μου έρχονται στο μυαλό... για την κίνηση των 75, την ελιά των 58... και
μόνο αυτά μπορώ να σας γράψω σήμερα...
Κάθε χρόνο λίγο πριν τις 19 Μαϊου, Ημέρα
μνήμης για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, η Δημοτική Αρχή
θυμάται την «πλατεία» «Αλησμόνητων Πατρίδων» στη συνοικία Αβέρωφ, μια
και σ αυτή βρίσκεται το μνημείο στην οποία γίνεται η κατάθεση στεφανιών.
Το αίτημα των κατοίκων για το μνημείο ικανοποιήθηκε πριν μερικά χρόνια,
ωστόσο η «πλατεία» λησμονήθηκε από την Δημοτική Αρχή.
Έτσι κάθε χρόνο βλέπουμε να
επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο: Λίγες μέρες πριν έρχονται από την αρμόδια
υπηρεσία του Δήμου και κόβουν τα χόρτα που φτάνουν συνήθως εκείνη την
εποχή σχεδόν το 1 μέτρο και καθαρίζουν το μνημείο ώστε να γίνει η
κατάθεση στεφανιών. Σχεδόν μεσημέρι μέσα στο λιοπύρι στήνονται Δημοτική
Αρχή και λοιποί μέσα στα χώματα ενίοτε και μέσα στις λάσπες για την
τελετή κατάθεσης στεφανιών.
Η παράταξή «Λαρισαίων Πόλις» έχει
επανηλλειμένα διατυπώσει και μεταφέρει το χρόνιο αίτημα των κατοίκων για
διαμόρφωση της πλατείας στο Συμβούλιο της 4ης Δημοτικής Κοινότητας και έχει κάνει παρεμβάσεις στο τοπικό τύπο.
Στην προ μνημονίου εποχή ακούσαμε τον
Δήμαρχο να διαβεβαιώνει επανειλημμένα ότι η πλατεία θα γίνει. Στην μετά
μνημονίου εποχή η απάντηση από το Δήμο είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα.
Ωστόσο θα μπορούσε να γίνει μια
διαμόρφωση του χώρου της «πλατείας» με λίγα χρήματα και με την συμβολή
της Υπηρεσίας Πρασίνου του Δήμου. Υπάρχει πρόταση των κατοίκων της
περιοχής να συμβάλουν με εθελοντική εργασία σε μια δεντροφύτευση και σε
εργασίες που θα βελτιώσουν την εικόνα του χώρου και η παράταξη μας
επαναφέρει και επίσημα την πρόταση αυτή, την οποία θα καταθέσουμε και
στο συμβούλιο της 4ης τοπικής κοινότητας.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε περισσότερα για
την τραγική εικόνα του χώρου, αλλά νομίζουμε ότι περριτεύει. Οι εικόνες
μιλάνε από μόνες τους.
Οι Δημ. Σύμβουλοι 4ης Δημοτικής Κοινότητας "Λαρισαίων Πόλις"
Οι Δημ. Σύμβουλοι της παράταξης «Λαρισαίων Πόλις» Ευαγγελία Γκουντρουμπή και Αθανάσιος Καρανάσιος:
Απαράδεκτη
είναι η κατάσταση που επικρατεί στη συνοικία Αβέρωφ στην οδό Γαριτσίου.
Από τη μια μεριά υπάρχει το στενό πεζοδρόμιο που συναντάμε σε όλους
τους δρόμους των συνοικιών ενώ από την απέναντι μεριά υπάρχει μία φαρδιά
λωρίδα ελεύθερου χώρου ο οποίος όμως έχει αφεθεί στην τύχη του. Οι
εικόνες μιλάνε από μόνες τους και δείχνουν την πλήρη εγκατάλειψη του: Το χειμώνα λάσπες παντού, την άνοιξη χόρτα που φτάνουν και το ένα μέτρο, το καλοκαίρι χώμα.
Ωστόσο η Γαριτσίου είναι ένας δρόμος που χρησιμοποιείται κυρίως από συμπολίτες μας που χρειάζονται ιδιαίτερα προσοχή μας.
Θυμίζω ότι στη συμβολή των οδών Γαριτσίου και Λευκίππου βρίσκεται το «Ροδοπούλειο» όπου λειτουργεί παιδικός σταθμός, το 57ο
νηπιαγωγείο και Στέκι ΚΑΠΗ. Λίγο πιο κάτω στην ίδια οδό βρίσκεται το
κτίριο δωρεάς Κανέλλα , όπου ήδη λειτουργούν από το τέλος του 2009 τα
γραφεία του Συλλόγου Ατόμων με Αναπηρία, τα γραφεία της Πανθεσσαλικής
Ένωσης Ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας, τα γραφεία του Συλλόγου Κωφών
κτλ.
Επίσης
έγινε και δημοπράτηση για το κτίριο στο οποίο θα φιλοξενηθεί το ΚΑΠΗ
του οποίου η κατασκευή είναι δωρεά συμπολίτη μας. Ωστόσο ο εργολάβος
έχει εγκαταλείψει τις εργασίες, το κτίριο έχει μείνει γιαπί και θα
θέλαμε μια απάντηση από τη δημοτική αρχή για ποιο λόγο και τι μέλει
γενέσθαι. Ακριβώς δίπλα λειτουργεί και το 21ο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο.
Σ΄
αυτή λοιπόν την οδό όπως αντιλαμβάνεστε κινούνται καθημερινά νήπια,
μητέρες με καρότσια, άτομα με ειδικές ανάγκες κυριολεκτικά μέσα στο
δρόμο καθώς δεν υπάρχει ίχνος πεζοδρομίου.
Επιπλέον η κίνηση των αυτοκινήτων στο συγκεκριμένο δρόμο είναι ιδιαίτερα αυξημένη λόγω του supermarket που βρίσκεται εκεί αλλά και λόγω της πρόσφατης μονοδρόμησης της οδού Αμμοχώστου, παράλληλη της Γαριτσίου.Κυκλοφοριακό χάος δημιουργείται καθημερινά, στο ύψος μπροστά από τα νηπιαγωγεία.
Οι περιβόητες παρεμβάσεις τις δημοτικής αρχής στη συνοικία την οποία ο Δήμαρχος διαφήμιζε το 2010 ως έναν «άτυπο πυρήνα της Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Λαρισαίων» ξεχάστηκαν γρήγορα.
Επιτακτική
ανάγκη λοιπόν η άμεση ανταπόκριση της δημοτικής αρχής στο χρόνιο αίτημα
των κατοίκων, των φορέων αλλά και όλων των πολιτών που χρησιμοποιούν
τις παραπάνω κοινωνικές δομές η διαμόρφωση αυτού του χώρου με
πεζοδρόμιο, δέντρα, πράσινο, να μπουν μερικά παγκάκια, ίσως και μια
μικρή παιδική χαρά.
Κρούουμε
τον κώδωνα του κινδύνου στη δημοτική αρχή. Αν δεν υπάρξει άμεση
παρέμβαση προς αυτή την κατεύθυνση δεν θα αργήσει να συμβεί κάποιο
τραγικό ατύχημα.
Ένα από τα λίγα εναπομείναντα παλιά κτίρια της
Λάρισας, κατεδαφίζεται αύριο. Πρόκειται για το διώροφο στη γωνία των
οδών Ήφαίστου και Κενταύρων, που εδώ και πολλά χρόνια παραμένει κλειστό
και χωρίς συντήρηση, παραδομένο στη φθορά του χρόνου.
Οι ιδιοκτήτες του κτιρίου, που είναι αρκετοί, παλιότερα ήταν σε
συνενόηση με το Δήμο Λαρισαίων για να παραχωρηθεί στο Δήμο. Δυστυχώς δεν
έγινε τίποτα και η Λάρισα αύριο χάνει ακόμη μια γωνιά της ιστορίας
της...
Σύμφωνα
με την Πολεοδομία Λάρισας το αίτημα για κατεδάφιση του κτιρίου πέρασε
από το Κεντρικό Συμβούλιο αρχιτεκτονικής (ΚΕΣΑ). Οι λόγοι που οδήγησαν
στην θετική γνωμοδότηση ήταν: 1. Δεν αποτελεί ιδιαίτερα αξιόλογο κτήριο (με βάση τα δεδομένα της Λάρισας, της Αθήνας ή της Ελλάδας;) 2. Δεν έχει άλλα αξιόλογα κτήρια στην περιοχή για αποτελεί οικιστικό σύνολο (προφανώς αφού όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που αναρτήσαμε τα περισσότερα κτίρια του οικ. τετραγώνου έχουν κατεδαφιστεί. Το ένα μάλιστα χωρίς άδεια κατεδάφισης).
3. Το κτήριο ρυμοτομείται σύμφωνα με το σχέδιο πόλης της Λάρισας (η
ανάγκη για πιο φαρδύ δρόμο και ευκολότερη κυκλοφορία οχημάτων υπερίσχυσε
της ιστορικής συνέχειας μιας πόλης).
Είναι λυπητερό που το
ΚΕΣΑ πήρε μια τέτοια απόφαση χωρίς να ζητήσει την γνώμη του τοπικού
συλλόγου αρχιτεκτονικής παρά το γεγονός ότι τακτικό μέλος του συμβουλίου
είναι και η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Αρχιτεκτονικής.
Τo
οικοδομικό τετράγωνο του υπό κατεδάφιση αξιόλογου κτιρίου στη συμβολή
των οδών Κενταύρων και Ηφαίστου (Λάρισα) μετά τις κατεδαφίσεις που
προηγήθηκαν
Στην παραπάνω εικόνα βλέπετε μια γνωστοποίηση αποτελέσματος πιστοποίησης αναπηρίας μιας καρκινοπαθούς.
Προσέξτε τις ημερομηνίες:
Στις 15/4/2013 της γνωστοποιείται ότι η αρμόδια Υγειονομική Επιτροπή διαπιστώνει αναπηρία σε ποσοστό 67% για 1 χρόνο.
Προσέξτε ο χρόνος αρχίζει από 10/08/2012 έως 30/08/2013 !!!
Λήγει δηλαδή 4 μήνες μετά την κοινοποίηση...!!!
Οι 8 μήνες του έτους ήδη έχουν περάσει! Χωρίς πάσο, χωρίς επίδομα, χωρίς ότι άλλο θα μπορούσε να κάνει χρήση ο καρκινοπαθής...
Η απάντηση της Υπηρεσίας στη διαμαρτυρία της καρκινοπαθούς:
Η εγκύλιος του Υπουργείου αναφέρει ότι πάντα το ποσοστό δίνεται με έναρξη την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης για εξέταση από την αρμόδια Υγειονομική Επιτροπή.
Τι φταίει η ασθενής αν η Επιτροπή αυτή αργεί τόσο πολύ να εξετάζει; Η αίτηση έγινε στις 10/08/2012 και η ασθενής εξετάστηκε από την Επιτροπή στις 23/03/2013!!!
Υπόψη ότι για την κατάθεση των δικαιολογητικών αλλά και για ένσταση στη συγκεκριμένη απόφαση απαιτείται παράβολο 46,14 ευρώ.
Θέλω να
μοιραστώ μαζί σας κάτι. Χθες ο γιος μου (Β΄ Λυκείου) πήγε με το σχολείο
του ημερήσια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Ένας από τους συνοδούς καθηγητές
πήρε την πρωτοβουλία και πήγε τα παιδιά στο ΑΠΘ για να παρακολουθήσουν
ένα μάθημα. Τυχαία η επιλογή, στη φιλοσοφική. Ο στόχος ήταν να δουν τα
παιδιά την κατάσταση μέσα στο Πανεπιστήμιο και να συζητήσει μαζί τους γι
αυτήν. Η περιγραφή του γιού μου ομολογώ με ανατρίχιασε. Μου είπε ότι
κυριολεκτικά έσπρωξαν κάποιους μισολυπόθυμους που κάθονταν στις σκάλες
για να ανέβουν, ο χώρος ήταν βρώμικος παντού, υπήρχε κόσμος που φαινόταν
ότι καμμία σχέση δεν είχε με την εκπαιδευτική κοινότητα (μετανάστες
αλλά και ζητιάνοι!) και άλλα πολλά... Δεν είπα τίποτα... ήταν ήδη πολύ
προβληματισμένος μια και τα είχε ακούσει αλλά προφανώς άλλο να τα ακούς
άλλο να τα βλέπεις. Τι να πω σε ένα παιδί Β' Λυκείου άριστο μαθητή, που
ψάχνει να βρει το δρόμο του, διαβάζει και κάνει φροντιστήρια και τον
περιμένει αυτό το χάλι; Λυπάμαι και ελπίζω να ανοίξει τα φτερά του
να φύγει αλλού για σπουδές και να μπορώ εγώ και ο πατέρας του να τον
βοηθήσουμε σ΄αυτό. Η κατάσταση στα Πανεπιστήμια θα χειροτερέψει
περισσότερο το επόμενο διάστημα, ότι βλέπουμε μάλλον είναι η αρχή...
Τώρα που γνωριστήκαμε δύσκολο πολύ να
αποχωριστούμε… Θα πορεύομαι μαζί του. Δεν γίνεται να αφεθώ, να ξεχαστώ. Δεν
μπορώ να υπάρξω ο ίδιος άνθρωπος.
Αυτή είναι η αλήθεια μου. Ότι
έζησα δεν διαγράφεται.
Κι ο χρόνος που
έχασα; Πως αναπληρώνεται; Πρέπει να τον αφαιρώ όταν με ρωτάνε πόσο χρονών είμαι
γιατί τον έχασα. Μου τον στέρησε
εκείνος.
Είχα τη θέληση και τη δύναμη να τον παλέψω. Και ξέρω πως τον έχω κοιμίσει
καλά. Και δεν φοβάμαι να ξυπνήσει. Αν ξυπνήσει, πάλι θα τον νικήσω. Γιατί ξέρω
κάπου έχει κρυφτεί και περιμένει: Να με βρει ανέτοιμη, κουρασμένη, αδύναμη, ευάλωτη.
Τα δύο
τελευταία χρόνια στην πόλη μας έκαναν αισθητή την παρουσία τους οι Ενεργοί Πολίτες
Λάρισας. Όλοι τους άνθρωποι απλοί που ανιδιοτελώς διαθέτουν το χρόνο τους και
τις δυνάμεις τους για να στηρίξουν όσους έχουν ανάγκη. Στην πραγματικότητα
είναι και οι ίδιοι άνθρωποι χτυπημένοι από την κρίση όπως όλοι μας. Αλλά
κατάλαβαν προφανώς το πιο σημαντικό: σε περιόδους κρίσεις εκείνο που είναι το
πιο σημαντικό είναι η αλληλεγγύη. Η
είδηση για τον χαμό του Νεκτάριου το αποδεικνύει, ένας άνθρωπος με τόση ανάγκη
ο ίδιος ήταν ένας ενεργός πολίτης που βοηθούσε άλλους.
Σε μια
εποχή που άλλοι κλείνονται στο καβούκι τους οι Ενεργοί Πολίτες άλλες μέρες
βγάζουν τα τραπεζάκια τους στην κεντρική πλατεία και παίρνουν παραγγελίες για
τρόφιμα χωρίς μεσάζοντες, άλλες μέρες είναι από τις 6 το πρωί στη Σκεπαστή Αγορά
της Νεάπολης για να μοιράσουν τα τρόφιμα αυτά, άλλες μέρες διοργανώνουν
θεατρικές παραστάσεις με εισιτήριο π.χ ένα πακέτο μακαρόνια, άλλες ανταλλάσουν
και χαρίζουν σχολικά είδη και ζωγραφίζουν στους πεζόδρομους τις πόλης και
λειτουργούν και το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης για άνεργους και
ανασφάλιστους!!!
Γνωστό
το χαμόγελο της Λίλας, το χιούμορ του Νίκου…
Λένε:
«Μαζί μπορούμε καλύτερα», «Μοιράσου το βάρος σου» και διοργανώνουν εκστρατεία
ενημέρωσης και στήριξης στήνοντας τραπεζάκια στην κεντρική πλατεία Νοέμβριο
μήνα μέσα στο κρύο…
Είναι
τρελοί; Μάλλον όχι…Απλά έχουν
κατανοήσει ότι το μεγαλύτερο δώρο τελικά είναι αυτό ακριβώς; Το αίσθημα
προσφοράς και βοήθειας προς τον συνάνθρωπο.
Μέσα από
την ιστοσελίδα τους:
«Σε μια εποχή που
σημαδεύεται από πολλές μοναχικές πορείες είναι σημαντικό να δίνουμε, όχι μόνο
υλικά αγαθά, αλλά και το νιάσιμο μας, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, λίγο από το
χρόνο μας. Κυρίως, να μάθουμε να δίνουμε ...ελπίδα.
Είναι επίσης
σημαντικό να μάθουμε να ζητάμε. Να ζητάμε να μας ακούσουν, φίλοι, γείτονες,
σύλλογοι, ειδικοί επιστήμονες που είναι εκεί εθελοντικά όλο το 24ωρο. Όπως για
το ναυαγό δεν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας αν θα καλέσει σε βοήθεια εκπέμποντας με
κάθε τρόπο σήμα κινδύνου, έτσι θα πρέπει να θεωρηθεί αυτονόητο και όχι
προσβλητικό για την υπόστασή μας να ζητήσουμε τη στήριξη ομάδων και δομών αφού
η ευρύτερη παραδοσιακή οικογένεια έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα εδώ και δεκαετίες.
Αυτές τις δομές
κοινοποίησαν οι "Ενεργοί Πολίτες Λάρισας" μέσα από μια εξειδικευμένη
ενημερωτική εκστρατεία, που πραγματοποίησαν, αλλά και αυτό το μοίρασμα βάρους
αγωνίζονται να αναδείξουν μέσα από μια σειρά εθελοντικών δράσεων σε πολλά
επίπεδα θυμίζοντας το ιδρυτικό σύνθημα: ΜΑΖΙ μπορούμε αλλιώς!»
Και όπως
γράφει η Βάντα στον τοίχο της στο facebook:
«Να επιλέξεις την ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ! Να μην παρακολουθείς την κατάρρευση της ανθρωπιάς,
αλλά να ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ! Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις κάτι. Να προσφέρεις ότι μπορείς να δώσεις. Ακόμη και ένα
χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά και να ενταχθείς στον εθελοντισμό! Και θα γεμίσεις με αίσθημα ψυχικής πληρότητας που
θα σε ωθεί να βαδίζεις, να βαδίζεις, να βαδίζεις.. Και να αγωνίζεσαι σε ότι η
συνείδησή σου σε καλεί !!»
Κι εγώ το μόνο που έχω να προσθέσω είναι:
Όταν τους ρωτήσουν τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους
μπαμπά/μαμά, παππού/γιαγιά εσύ τι έκανες στην κρίση;
