Κάποιοι από εσάς το ξέρουν ότι είμαι εθελόντρια στο σύλλογο καρκινοπαθών. Σήμερα λοιπόν όλο το απόγευμα ετοιμάζαμε διάφορα για μια εκδήλωση έχει προγραμματιστεί για τις 23/10. Στις ετοιμασίες δύο συνεθελόντριές μου: Η Μ. πρόσφατα απολυμένη από την εταιρεία sprider με τον γνωστό σε όλους μας τρόπο. Η Α. δουλεύει σε μεγάλη εταιρεία s/m που τους έχει 5 μήνες σχεδόν απλήρωτους. Τους δίνουν 200 ευρώ στο χέρι και 200 ευρώ δωροεπιταγή να ψωνίζουν τα ψώνια τους από το s/m!!! και φοβούνται τα χειρότερα. Και όπως καταλαβαίνετε για να είναι εθελόντριες στο σύλλογο έχουν και την εμπειρία του καρκίνου. Και οι δύο πέρασαν πρόσφατα από επιτροπή στο ΚΕΠΑ όπου πια δίνουν ποσοστό για την πάθηση του καρκίνου του μαστού μόνο για 1 χρόνο περίπου, δηλαδή για όσο κάποιος κάνει θεραπεία… Λες και μετά θα φυτρώσει στήθος… Καμία αξιοπρέπεια για τον άνθρωπο που παλεύει την ασθένεια , την επιβίωσή του, την καθημερινότητά του, την ίδια του τη ζωή. Και μην φανταστείτε ότι το ποσοστό δίνει και τίποτα τρομερές παροχές. Όσοι εργάζονται οι μόνες παροχές που έχουν είναι 6 μέρες το χρόνο παραπάνω άδεια, μειωμένο ωράριο κατά 1 ώρα και πάσο για 50% στο κτελ και δωρεάν στα αστικά στην πόλη που διαμένουν. Έφυγα θυμωμένη και τσατισμένη. Μετά σκέφτηκα πόσο δυνατός είναι ο Άνθρωπος… Μέσα στις δικές του δυσκολίες και αδιέξοδα – ασθένεια, ανεργία- βρίσκει δύναμη, διάθεση και χρόνο να προσφέρει στους συνανθρώπους του… Και μετά αναρωτήθηκα αν και πότε μια κεντροαριστερά σ αυτή τη χώρα θα μπορέσει να απαντήσει και να δώσει λύσεις στην καθημερινότητα των ανθρώπων… Συγχωρέστε με για την ανάρτηση αλλά αυτά μου έρχονται στο μυαλό... για την κίνηση των 75, την ελιά των 58... και μόνο αυτά μπορώ να σας γράψω σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου